Uitzicht vanaf het huis in Yogyakarta.
'Nadat het project in Yogyakarta af was, ging mijn man werken
bij een nikkelmijnbouwbedrijf in Soroako, Zuid-Sulawesi. Om
daar naartoe te gaan moesten we vanuit Jakarta eerst naar
Makassar vliegen (circa tweeënhalf uur) en vervolgens met een
klein vliegtuigje naar Soroako (circa anderhalf uur). Het mijn-
bouwbedrijf lag 'in the middle of nowhere', maar wel een hele
mooie plaats met bossen en diepe meren. Ons huis lag hoog op
een heuvel met uitzicht op 'danau Matano' (het Matanomeer).
Dit is met gemiddeld 37 meter een van de diepste meren ter
wereld; het diepste punt ligt op 590 meter.
Naast Indonesiërs werkten ook 'expatriates' in dit gebied,
voornamelijk afkomstig uit Canada, Australië en Japan. Ik was
betrokken bij het opzetten en de renovatie van een leegstaand
gebouw dat we gebruikten als speellokaal voor de kinderen.
Er was wel een basisschool en een soort 'internationale school',
maar voor peuters hadden ze niks. Af en toe, in de weekenden,
gingen we met de auto naar 'Tanah Toraja' (Toraja-land). Dat is
een reis van circa zeven uur met de auto, maar heel mooi.'
Hoe ben je in Roosendaal bij het gemeentearchief beland?
'Eind 1999 besloten we om terug te keren naar Nederland.
Mijn man had werk aangeboden gekregen in Rotterdam en de
werkgever regelde ook zijn werk- en verblijfsvergunning. Zo
kwamen we terecht in Zierikzee. Onze dochter ging direct naar
groep één. Na een paar weken sprak ze al Nederlands maar wij
blijven Indonesisch met haar praten. Na bijna een jaar heen en
weer pendelen tussen Zierikzee en Rotterdam besloten we om
een huis te zoeken in Rotterdam, of een plaats met een goede
treinverbinding naar Rotterdam. Op een zomerdag brachten we
een neef die met de trein naar Brussel wilde naar het station in
Roosendaal. Nadat we hem op de trein hadden gezet, reden we
wat rond en kwamen de speeltuin Vrouwenhof tegen. Een
grote, mooie en leuke speeltuin waar onze dochter veel plezier
had. Ze klom op alle speeltoestellen terwijl wij in het gras onder
een grote boom zaten. Toen dachten we: waarom gaan we niet
in Roosendaal wonen? Een stad met een treinstation, muziek
school, schouwburg, bibliotheek, bioscoop, een mooie grote
speeltuin en heel veel groen met hoge bomen. Zo kwamen we
in Roosendaal terecht. Onze dochter ging naar een leuke school
en toen vatte ik het plan op weer te gaan werken. Ik schreef
Huis in Soroako.
met een jaar stage bij het Algemeen Rijksarchief. Toen ik mijn
diploma had gehaald, ben ik als betaalde stagiaire voor een half
jaar ervaring op gaan doen bij het Gemeentearchief Rotterdam.
Ik kwam terecht op de afdeling Topografisch-Historisch Atlas,
onder begeleiding van de heer P. Ratsma. Daarna volgde een
half jaar bij de Rijksvoorlichtingsdienst te Den Haag, afdeling
Film- en Fotoarchief. Vervolgens had ik op projectbasis werk in
het dynamische archiefveld. Dat betrof voornamelijk het vormen
van dossiers en het invoeren van gegevens in een geautomatiseerd
systeem: één jaar bij luchthaven Schiphol, Project Management
Vitale Voorzieningen, en één jaar bij het ministerie van VROM/
DGM te Leidschendam.
In 1991-1994 werkte ik bij het 'International Institute for
Infrastuctural, Hydraulic and Environmental Engeneering (IHE)'
te Delft. Wat ik had geleerd op de GO-B1&2 kon ik hier goed
gebruiken. Het IHE ging verhuizen naar een nieuw gebouw en ik
werd ingehuurd om één afdelingsarchief op te zetten. Ik ontwierp
een archiefordeningsplan volgens de organisatiestructuur, een
handleiding voor de postbehandeling en samen met de ICT-afdeling
kochten we een systeem voor de registratie en het toegankelijk
maken van het archief.'
Heb je zelf ook een gezin? Wil je over je partner en kinderen
vertellen?
'Ik heb mijn man in Delft leren kenen. Hij studeerde civiele
techniek aan de TU Delft en is ook Indonesisch. We traden in
het huwelijk in 1986. In januari 1995 ben ik bevallen van onze
enige dochter en in mei 1995 zijn we teruggegaan naar
Indonesië. Ik was zo blij met onze dochter: een levendig en
vrolijk kind, nu nog! In Indonesië zijn we een paar keer verhuisd.
Jakarta bleek erg veranderd: heel druk. Gelukkig kreeg mijn
man projecten toegewezen buiten Jakarta. In Yogyakarta,
Midden-Java, woonden we bijna een jaar. Het was een leuke
periode. Ons huis lag aan een kleine zijstraat. Rijstvelden
tegenover ons huis en in de verte doemde de machtige, nog
actieve 'gunung' (vulkaan) Merapi op. Mijn moeder is altijd met
ons meegegaan. We hebben veel gezien in en rond Yogyakarta.
We maakten trips naar tempels als 'Borobudur' en 'Prambanan'.
We gingen naar de vulkaan 'Bromo' in Oost-Java en natuurlijk
ook naar de zee ten zuiden van Yogyakarta.'
52 2015 nummer 4
