De Booy (e.a.) en Den Teuling akten." Voor oorkonde hanteren De Booy c.s. overigens (en wel in een voetnoot) dezelfde 'plechtige vorm' die ook bij Van der Gouw (e.a.) een rol speelde. Hun definitie van een charter (nr. 26) is ook gelijk aan die van Van der Gouw (e.a.). Den Teuling echter doorbreekt de 'Van der Gouw (e.a.)-se traditie' in zoverre dat hij het charter niet ziet als een akte, maar als een "stuk dat een akte bevat, ter bekrachtiging voorzien van één of meer zegels of een notarieel signet" [onderstreping door auteur, HW]. "Een akte kan als gevolg daarvan kennelijk verschillende uiterlijke vormen hebben want de akte is immers vanuit zijn functie beschreven. In ieder geval de middeleeuwen voorbij; charters mogen ook weer op een andere drager staan, maar moeten wel een zegel of signet hebben." Helaas is door Den Teuling geen verwijzing gegeven naar de vorm van het signet waardoor we in het ongewisse blijven of een stuk dat een akte bevat maar is voorzien van bijvoorbeeld een elektronische handtekening, wel als een charter mag worden aangemerkt. Het idee dat een charter een uiterlijke vorm is zoals door Van der Gouw (e.a.) ingezet, blijft bestaan. Met dit verschil dat perkament als gegevensdrager niet meer noodzakelijk is om een stuk een charter te laten zijn. De betekenis die Van der Gouw (e.a.), door het leggen van een relatie tussen drager en vorm van authenticate, min of meer een tijdsbepaling vast waarin charters dienst deden. En dat kom je ook tegen in andere definities waarin zelfs deze tijdsbepaling - in dit geval de middeleeuwen - als onderscheidenlijk element is genoemd, en daardoor functioneert als aanwijzing voor het bepalen of een stuk een charter is of niet. De opstellers van het Vocabulaire des Archives door Afnor (het 'Franse normalisatie-instituut') proberen een brug te slaan tussen het heden en verleden door een charter (lemma 'charte') te beschrijven als een authentieke akte dat tot bewijs dient, maar aan deze omschrijving direct toe te voegen dat het begrip vooral betrekking heeft op documenten uit de middel eeuwen: Acte authentique portant concession de droits. Par extension, s'apllique plus spécialement aux documents du Moyen Age." De relatie tussen het charter - weggestopt onder het lemma 'oorkonde' - en de middel eeuwen bepaalt ook de beschrijving in de Nederlandse Wikipedia: "Een oorkonde, ook wel charter, is een schriftelijke weergave van afspraken, stammend uit de middeleeuwen." In wezen geldt de relatie van dit type document met lang vervlogen tijden ook voor andere pagina's van Wikipedia. Nagenoeg al deze sites, of het nu de Tsjechische (lemma 'Listina'), Duitse (lemma 'Urkunde'), Zweedse (lemma 'Urkund') Engelse of Italiaanse (beide lemma 'Deed') of Franse (lemma 'Mandaf) betreft, ze noemen de middeleeuwen als era waarin de oorkonde in kwestie is gebruikt, of presenteren een foto van een exemplaar met één of meerdere zegels en overduidelijk op perkament geschreven. Bovenstaande betrof de min of meer algemene term oorkonden. Bij het charter op Wikipedia is de relatie met het verleden ook prominent aanwezig. De Britse Wikipedia noemt een charter the grant of authority or rights, stating that the granter formally recognizes the prerogative of the recipient to exercise the rights specified" en geeft daarbij een afbeelding van de Magna Carta. Een document dat verder omnipresent is op nagenoeg alle andere Wikipedia sites rondom het lemma charta De terminologie van De Booy (e.a.) gaat nog een stap verder dan Van der Gouw (e.a.): de oorkonde als zelfstandig begrip wordt in zijn geheel geëlimineerd. Bij de bespreking van de akte met een definitie die gelijk is aan die van Van der Gouw (e.a.) (nr. 38) staat slechts dat: "De term 'oorkonde' uitsluitend [wordt] gebruikt in de diplomatiek: archivistisch worden oorkonden beschreven als Aan de verplichting die in deze oorkonde uit 1428 is opgenomen, gecancelleerd, dat wil zeggen ongeldig gemaakt door sneden in het namelijk het terugbetalen van een schuld, is voldaan. Het charter is perkament (NL-HaNA, Graven van Holland, 3.01.01 inv.nr. 131). 14 2012 nummer 10

Periodiekviewer Koninklijke Vereniging van Archivarissen

Archievenblad | 2012 | | pagina 14