"Genealogie zit me
in het bloed"
In gesprek met Rob van Drie
Rob van Drie, hoofd publieksdiensten en plaatsvervangend
directeur van het Centraal Bureau voor Genealogie, is een
genealoog in hart en nieren. Al op jonge leeftijd bracht hij
veel tijd door in het archief. Waarom hij toch geen archivaris is
geworden en wat Ketelaar hier mee te maken had, vertelde hij
in zijn fraai gemeubileerde werkkamer in Den Haag.
kwam vertellen hoe hij onderzoek deed.
Nico is trouwens later mijn collega
geworden bij het CBG; ik werk nu aan
het bureau dat hij hier heeft achter
gelaten, maar dat terzijde. Na die lezing
was ik verkocht. Dat onderzoek vond
ik zo interessant: dat wilde ik zelf ook
doen! Kort daarna heb ik hem opgebeld
en ik mocht hem in Zegveld bezoeken.
Kennelijk had hij er ook wel aardigheid
in, want ik kreeg veel nuttige tips en
ook een aantal fotokopieën van akten
van de Burgerlijke Stand, om mee te
Burgerlijke Stand
Rob van Drie (foto Guus van Breugel).
Veel archivarissen gingen al jong op
onderzoek uit - jij ook?
"Mijn eerste historische sensatie had ik
toen ik tien jaar oud was. Bij de geschie
denisles werd een nieuwe methode
gebruikt, opgezet vanuit 'het kind in de
geschiedenis'. Het mooist vond ik het
verhaal over twee kinderen die met de
trekschuit van Utrecht naar Leiden reisden.
Opeens realiseerde ik me dat het
jaagpad uit dat verhaal nog steeds
bestond, langs de Oude Rijn in Woerden
waar ik opgroeide en nog steeds woon.
De trekschuit en de jager waren
verdwenen, het spoor naar het verleden
lag er nog. Die historische sensatie drijft
me nog steeds. Ik weet inmiddels dat
je mensen van vroeger niet persoonlijk
leert kennen. Daarvoor ontbreekt
meestal het bronnenmateriaal. Maar
je kunt ze via de nagelaten sporen wel
even aanraken."
"Op de middelbare school werd ik lid
van de Nederlandse Jeugdbond ter
Bestudering van de Geschiedenis (NJBG).
In die tijd werd de binnenstad van
Woerden gereconstrueerd. De straten
lagen open, een gouden kans. Ik
Drie jaar oud, er is een broertje op komst (1959; foto part. coll.)
verzamelde scherven uit de Romeinse
tijd. En weer werd het verleden tastbaar,
ik had het letterlijk in mijn handen. Daar
bedacht ik dan een verhaal bij, over de
mensen die ooit op die plek leefden."
Toch ben je geen archeoloog geworden?
"Dat graven was leuk maar wat mij nog
meer boeide, was familiegeschiedenis.
Ik weet nog precies wanneer dat begon.
Toen ik vijftien was, ging ik naar een
lezing van Nico Plomp die in Woerden
nummer 8 2011 49
