zonder verhaal. In het archief zei ik toen
gekscherend tegen iemand achter de
informatiebalie - dat bleek later Wouter
Daemen te zijn - 'heb jij geen spectacu
lair verhaal voor mij, iets met liefde,
bloed en avontuur of zo?' Na lang
nadenken wees hij mij op de liefdes-
moord uit 1712. Ik dacht toen: 'Pfff,
1712... daar heb ik echt helemaal niets
mee. Die achttiende eeuw, het zal wel.'
Een beetje gedachteloos liep ik weg,
maar nog voordat ik bij de uitgang was,
kwam ik tot mijn positieven. Een liefdes-
moord, hier in Nijmegen? In mijn stad?
Ik ben snel teruggelopen en heb het
dossier aangevraagd. Het bleek het
materiaal te zijn voor een shakespeare-
aans drama. Ik wist meteen: hier moet
ik iets mee.'
'Ik vrees dat ik dit wel vaker ga doen!
Met Vonk heb ik ontdekt dat ik eigenlijk
de gehele wereldgeschiedenis tot mijn
beschikking heb. Tijdens mijn onderzoek
in die dossiers merkte ik dat er levende
mensen schuilgaan in het archief. De
personen staan als het ware op uit de
dossiers. Ik sta ineens oog in oog met
hen en leer ze steeds beter kennen.
Ze hebben allen hun eigen verhaal en
zijn ouder dan de 'eeuwelingen', dat
laatste is in feite het enige verschil met
mijn eerdere werk. Ik weet niet of het
een definitieve breuk is, maar ik ben
wel een beetje verliefd geworden op
die oude stukken. Alleen de geur al!'
'Momenteel ben ik bezig met twee
veelbelovende verhalen. Een rondom
een aantal opgepakte landlopers in
wordt natuurlijk geen waarheid boven
tafel gehaald. Ik zie deze zaken dan ook
als onopgeloste moordzaken. Met mijn
roman heb ik mijn interpretatie gegeven
van wat er gebeurd zou kunnen zijn, het
is mijn visie op de waarheid. Lang bleef
de kwestie ook voor mij een mysterie,
maar ik ben gewoon begonnen met
schrijven. Toen viel het verhaal als
vanzelf in elkaar. Door te schrijven
begon ik het als het ware te beleven.'
En hoe nu? Ga je verder het 'oude
archief' in of terug naar interviews met
eenentwintigste-eeuwers?
Je hebt weleens gezegd dat je de
eeuwelingen als 'ademende archieven'
ziet. Vond je het niet lastig dat je voor
dit boek de betrokkenen niet kon
ontmoeten en interviewen?
Ben je het verhaal voor een volgend
boek al op het spoor?
'Nou, dat gaf mij eigenlijk ook een
enorme vrijheid. Er was immers niemand
die mijn verhaal kon tegenspreken en
juist doordat zoveel gehuld blijft in
mysterie kon ik zelf bepalen welke
haarkleur iemand had en kon ik
Liefdesbrief van Behr, met vertaling vanuit het Duits.
Steffie van den Oord bij het
stadhuis van Nijmegen
(foto Maarten Slagboom).
personen bijzondere hobby's geven.
Anderzijds was het inderdaad lastig dat
ik de betrokkenen niet kon interviewen.
Bij mijn eerdere 'oral history'-projecten
kon ik alles wat ik maar wilde weten
aan de betrokkenen vragen, maar hier
hebben de rechters van destijds het
interview voor mij gedaan. Uiteraard
hebben zij andere vragen gesteld dan ik
zou doen. Wat is bovendien een verklaring
gedaan op de pijnbank waard? Daarmee
nummer 2 2014 19
