Onverklaarbaar charmant: Indiase miniaturen op documenten met belastingzegel fin Van oorsprong een Spaanse vinding en in de 16e eeuw geïntroduceerd in de Nederlanden: documentpapier met voorbedrukt belastingzegel. Wereldwijd is deze documentsoort gebruikt voor stukken die een belasting vereisten: pacht- of huurovereenkomsten, verdragen, diploma's, arbeidsovereenkomsten, juridische kwesties enzovoorts Anno 2012 Het gebruik van stamped papers komt nu nog voor in een aantal ontwikkelings landen zoals Bangladesh. Het is een doelmatige en eenvoudige manier van belastingheffing dan wel inkomsten verwerving. China kende onder Mao een eigen variant: verkoop door corrupte ambtenaren van blanco vergunningen met een officieel stempel. een officiële instantie als een rechtbank. In de oude situatie werd het doel van de stamped papers door de verkoper genoteerd in een register en het doel werd tevens aangetekend op de achterkant van de stamped papers, dit om antedatering te voorkomen. De verkoper hoefde geen getuige te zijn van het zetten van de handtekeningen. In sommige gevallen was de tussenkomst van een notaris vereist. Kennelijk is er in India tot op de dag van vandaag geen gebrek aan documenten met belastingzegel, gebruikte documenten uit het koloniale tijdperk (voor 1947) die het Nationaal Archief niet (hoeven te?) halen. De documentsoort wordt verzameld omwille van de historische zegels, maar ook veelvuldig gebruikt als ondergrond voor het schilderen (waterverf) van miniaturen naar eeuwenoude traditie. Die schilderingen worden ook wel aangebracht op de achterkant van beschreven ansichtkaarten. Deze praktijk bestaat zeker al sedert de jaren zestig van de vorige eeuw. 'Moderne' (bijvoorbeeld getypte) documenten met belastingzegel heb ik wel aangetroffen, maar niet als ondergrond voor miniatuur schilderingen. Commerciële traditie Fascinerend is de combinatie van geschreven tekst (soms Urdu, de officiële i India RADHA KRISHNA painting on Old Stamp Paper (verzameling RS). De voorbedrukte documenten waren verkrijgbaar bij overheidsinstanties. Dit werd een efficiënte manier geacht om belasting te heffen op officiële documenten zonder dat er bij de opmaak van het document nog eens apart een belastingzegel werd vereist. Kampioenen in het gebruik waren Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en India. De 'Stamp Act' van 1765 schreef het gebruik van in Londen vervaardigde 'stamped papers' voor in alle Britse koloniën. In de VS was de weerzin tegen deze vorm van belastingheffing zo groot, dat het mede voedsel heeft gegeven aan de Amerikaanse revolutie. In India is het gebruik van stamped papers onlangs (voorjaar 2012) afgeschaft. De belasting op 'transacties' is daarmee niet verdwenen. Een e-paper variant, al geïntroduceerd in 2008, is in de plaats gekomen van de papieren versie. Daarnaast is het nog steeds mogelijk om aktes te laten passeren bij taal van Pakistan, maar ook in grote delen van India gesproken) en de afbeelding die over de tekst wordt aangebracht. Waarom geen blanco papier gebruikt? Vermoedelijk is het hergebruikte papier (afval?) goedkoper of geeft 'oud papier' een zekere mate van authen ticiteit en krijgt de afbeelding een opzettelijke antedatering. Het levert in elk geval een nieuwe esthetiek op met een onverklaarbare charme. De miniaturen zijn een herhaling/imitatie van het oude of - meer vriendelijk geformuleerd - zijn de voortzetting van een traditie en dienen een puur commercieel doel. Er zijn tal van websites waarop de beschilderde stamped papers te koop worden aangeboden, en - speciaal voor de westerse toerist(?) - ook met afbeeldingen uit de Kamasutra. Zie bijvoorbeeld http://www. indianminiature.in (stamp paper paintings). 'Deskundigen' zullen er hun schouders over ophalen, maar in deze curiositeiten weerklinken de echo's van een ver verleden. Het hergebruik van 'oud papier' doet bij de archivaris bovendien een belletje rinkelen, bij het type 'inspecteur' zelfs een alarmbel. René Spork redacteur Archievenblad en projectmanager bij het Gemeentearchief Rotterdam. nummer 6 2012 35

Periodiekviewer Koninklijke Vereniging van Archivarissen

Archievenblad | 2012 | | pagina 35