Nieuws
uit het
veld
Suriname raakt
onafhankelijkheids
document kwijt
Q-koorts en
openbaarheid
Toen Suriname in 1975 onafhankelijk werd,
is de akte van erkenning in Den Haag
getekend door koningin Juliana, premier
Joop den Uyl en de ministers Max van
der Stoel, Dries van Agt en Wilhelm de
Gaay Fortman. Er bleef een versie achter
in de Den Haag en de eerste president
van Suriname, Johan Ferrier, nam een
tweede versie van de erkenningsakte
mee naar het Zuid-Amerikaanse land.
Vanaf dat moment ontbreekt elke spoor.
In Suriname wordt er vanuit gegaan dat
de akte is zoekgeraakt, niet gestolen. Op
drie verschillende plekken wordt naar
samenwerken om deze informatie op
de lange termijn beschikbaar te houden.
Door de snelle groei en het vluchtige
karakter van digitale informatie wordt
digitale duurzaamheid als een van de
nieuwe grote uitdagingen van onze tijd
gezien. Hoe kunnen we ervoor zorgen
dat belangrijke informatie ook in de
toekomst vindbaar en toegankelijk is? In
2008 is de Nationale Coalitie Digitale
Duurzaamheid (NCDD) opgericht om op
nationaal niveau het beheer en behoud
van digitale informatie in de publieke
sector te coördineren. De CCDD zal nauw
met deze Nationale Coalitie gaan
samenwerken om bewaarstrategieën
voor digitale culturele data uit te werken.
Dit is om diverse redenen belangrijk. De
meeste erfgoedinstellingen investeren
inmiddels fors in de digitalisering van
hun collecties. Het investeren in kennis
over digitale duurzaamheid borgt deze
investeringen. Digitale reproducties
zorgen ervoor dat kwetsbare originelen
niet vaak uit het magazijn hoeven te
komen. De bescherming van de digitale
bestanden betekent dus direct
bescherming van ons erfgoed. Tenslotte
groeit de omvang van 'digitaal geboren'
erfgoed snel. Als er geen maatregelen
genomen worden, kan veel erfgoed dat
zo typerend is voor ons tijdvak met de
snelle opkomst van ICT verloren gaan.
De CCDD is een netwerkverband van
professionele culturele instellingen. Tien
instellingen vormen een kerngroep. Als
voorzitter treedt op Sandra den Hamer,
directeur van EYE Film Instituut Nederland.
Het secretariaat is belegd bij Stichting
DEN, het kenniscentrum voor digitaal
erfgoed. De overige leden van de
kerngroep zijn Erfgoed Nederland, het
Nederlands Architectuur Instituut, het
Nederlands Instituut voor Mediakunst,
de Nederlandse Museumvereniging/
SIMIN, de Stichting Volkenkundige
8 2010 nummer 10
Sandra den Hamer (directeur EYE) en Marco de Niet (directeur DEN).
Musea in Nederland, de Rijksdienst voor
het Cultureel Erfgoed, het Rijksmuseum
Amsterdam en Virtueel Platform. Deze
kerngroep zal de activiteiten van de
CCDD coördineren. Iedere culturele
instelling kan zich aanmelden als
deelnemer. De CCDD heeft een LinkedIn-
groep aangemaakt om kennisuitwisseling
en discussies te stimuleren.
Om u aan te melden voor de coalitie of
voor overige informatie over CCDD kunt
u contact opnemen met Annelies van
Nispen: annelies.vannispen@den.nl,
(070) 314 07 63.
de akte gezocht. Het zou kunnen liggen
in het Nationaal Archief in Paramaribo of
in de kluis van de Centrale Bank van
Suriname. Een andere mogelijkheid is
dat de geboorteakte van Suriname is
vernietigd bij de brand van het ministerie
van Algemene Zaken in de jaren tachtig.
Landsarchivaris Rita Tjien Fooh vindt het
erg dat het document is vermist. "Niet
alleen voor mij, maar voor alle Surinamers.
De akte van erkenning is de geboorte van
het land Suriname." Tjien Fooh vindt het
'uitermate pijnlijk' dat niet eens bekend
is of het document nog bestaat of niet.
Suriname vierde donderdag 25 november
de 35-jarige onafhankelijkheid. Alleen
het document waaruit blijkt dat het
land zelfstandig is, is nergens te
vinden. Op de tentoonstelling over
de onafhankelijkheid die het Nationaal
Archief in Paramaribo eind november
opende, ligt een kopie. Dat wist
niemand, totdat de Surinaamse krant
De Ware Tijd dat aan het licht bracht.
Eind november is het rapport van de
evaluatiecommissie Q-koorts gepubli
ceerd. Q-koorts is een virus dat van dier
op mens wordt overgedragen. In een
klein land met veel kleinvee en een
hoge bevolkingsdichtheid kan dit tot
een gevaarlijke situatie leiden. Eén van
de vragen in het rapport is in hoeverre
de gebruikte informatie openbaar is.
Toegang tot de juiste informatie, daar
draait het om. De overheid verzamelt
veel informatie voor bijvoorbeeld
rapporten en adviezen. Al die informatie
moet goed opgeslagen en beheerd
worden, zodat de overheid de informatie
stroom goed kan verantwoorden. Tevens
moet steeds weer de afweging worden
gemaakt in hoeverre informatie openbaar
is. Uit het rapport blijkt dat informatie
voorziening en openbaarheid tijdens een
crisis niet altijd samengaan. Terwijl de
burger bezorgd is om zijn gezondheid
en probeert zoveel mogelijk informatie
te verzamelen, kan of wil de overheid
niet zomaar volledige openbaarheid
geven. Het noemen van een specifiek
