De archiefervaring van
Yvonne van Haagen
Y!
In een goedkoop hotel in het zuiden van Teheran wachten mijn
man en ik op de heer Hamed Yari, hoofd van de afdeling 'Public
Relations and International Affairs' van de 'National Library and
Archives of the Islamic Republic of Iran'. Sinds 2002 zijn de
Nationale Bibliotheek en de Nationale Archieven tot één organisatie
gefuseerd. De president van het land is het officiële hoofd.
Hamed Yari brengt ons naar een mooi
gebouw dat wat weg heeft van het
Gemeentemuseum in Den Haag.
We krijgen eerst een rondleiding door
de bibliotheek. Iedere afdeling wordt
door historici geleid, die ons vriendelijk
te woord staan. De bibliothecarissen
zijn veelal jonge vrouwen die titel
beschrijvingen maken en de boeken
van signaturen voorzien. Er is een
afdeling voor blinden, een voorbeeld
jeugdbibliotheek voor scholen en een
prachtig depot waarin alle tweede
exemplaren van de boeken zijn
ondergebracht. Het depot bevat een
peperdure sprinklerinstallatie,
is geklimatiseerd en voldoet aan
alle internationale eisen.
Groepen scholieren krijgen achter glas
een rondleiding: zij kunnen van bovenaf
de zalen in kijken waar, in groten getale,
studenten met laptops en documenten
rustig zitten te werken. Om de gebouwen
Iroonse restaurator, bezig met het
repareren van een huwelijksakte uit de
achttiende eeuw (foto part. coll.).
van de National Library and Archives
te mogen bezoeken, moet men ten
minste een bachelor degree op zak
hebben. Gewone stervelingen zoals
scholieren zullen dus nog even moeten
wachten, maar worden met zo'n
rondleiding op afstand alvast warm
gemaakt. Straks behoren zij misschien
ook wel tot die happy few!
Op mijn vraag waar de archieven zich
bevinden, krijg ik het antwoord dat daar
minder tijd voor is en of ik die toch wel
wil zien. Jazeker, daar ben ik beslist in
geïnteresseerd! Een taxi wordt gebeld
en we gaan op weg naar een ander
gebouw, een minuut of vijf rijden
van de prachtige locatie. We komen
aan bij een wat ouder gebouw met
een groot hek rondom, gelegen aan
de snelweg. Een bewaker doet voor
ons open. Een aantal zeer vriendelijke
medewerkers staat ons al op te wachten
en we gaan naar de restauratie-afdeling
(de 'Document Preparation and Repair
Department'). Een vrouw is bezig een
huwelijksakte
uit de achttiende eeuw te repareren.
De prachtige letters en illustraties op
het handgeschepte papier zijn vervaagd
en worden door haar gerestaureerd.
Daarna volgt de conserveringsruimte,
waar een medewerker bezig is schimmel
op papier te behandelen.
Op mijn vraag welke functies er zijn
in het Nationaal Archief, antwoordt men:
vooral historici, administratief personeel
en daarnaast scheikundigen en
restauratoren. Bestaat er geen opleiding
tot archivaris in Iran? Nee, sinds kort
kan men een master Information
Science volgen, en de archivistiek
is daar een klein onderdeel van.
Een opleiding tot archivaris bestaat
er echter niet.
We krijgen nog een korte rondleiding
door het gebouw. Tijd om de depots
te bekijken is er niet. Mijn vraag of
de depots vergelijkbaar zijn met de
National Library, wordt niet beaamd.
Is er een studiezaal? Ja, die is er. We
gaan een ruimte in waar een balie staat
die de hele breedte van de zaal beslaat
en die in de beschrijving van Alle namen
van Saramago niet zou misstaan.
De stoelen zijn echter allemaal leeg.
Aan de bezoekerskant staan twee tafels
met leeslampjes, beide leeg. Geen
personeel, geen onderzoekers. Ook
geen scholieren die zich alvast mogen
verlekkeren, geen studenten, niemand.
Mijn vraag aan Hamed hoe het komt
dat er aan deze kant zo weinig reuring
is terwijl het bibliotheekgedeelte zo
prachtig uit de verf is gekomen, wordt
beantwoord met: "Het is er zo saai, hè."
Het moge duidelijk zijn waar de
prioriteiten liggen.
Yvonne van Haagen archiefmedewerker
bij Aletta, instituut voor vrouwen
geschiedenis, en informatiespecialist
bij de IJsselgroep.
nummer 6 2010 5
